Bir kere alıştın mı yalnızlığa,
Her kafanı bozana yol verirsin.
Depreşip dururken dertler kafanda,
Yine yaşamaya devam edersin.

Zaman gelir, aydınlığa kızarsın
Bazen içlenir, bazen dertlenirsin.
Gün olur, geceyle kavga edersin
Köşende sessiz gözyaşı dökersin.

Düştün mü kapkaranlık derinlere
Ellerin varmaz, çıkmak istemezsin.
Bir kere alıştın mı yalnızlığa
Kahır eder, hayatı boş verirsin.

Bir el uzanır, çekmek ister seni
Ürkersin, eli tutmaya korkarsın.
Tutmak istesen de uzanan eli,
Kaçar, çaresizce geri itersin.

Dizleri büker, kıvrıla kalırsın
Yorgun düşmüştür dermansız kolların,
Telaşla sığınır kuytu köşeye,
Uzanan eli görmek istemezsin.

Gemimin tahtası çürük dayanmaz
Gönül gaflete alışmış uyanmaz
Bir kere düşmeye gör boş çukura
Yeter desem! nefesim umursamaz.

Hasan Taşcı