Taliban Afganistan’da savaşı kazanınca, yenik Mücahitler bize sığınmacı olarak geldiler ve dahada gelecekler. Devlet Başkanı’mız dost gözle bakıyor bu katliama. insanlarım çok hoşgörülü olduğundan; Oynanan oyundan habersiz, biraz fazla humanst ve Suriye’li sığınmacıyı Afgan’lı ile karıştırarak tehlikeyi hafife alıyorlar. Gerçek ise; Biri ailesi ile Türkiye’ye sığınmış evi Suriye’de, diğeri “Ailesini ve evini terk edip-gelmiş” gözü Türkiye’de!
Bu oyuna karşı çıksam “Irkçı ve Faşist” oluyorum. Derdimi kelimelere dökünce de; Feyz’de bir bayan arkadaş SIĞINMACI şiirlerimi sığ ve basit(=açık) bulup-beğenmiyor. Oysa bu şiirler “yermek” için yazılmıştı, beğenilmek için değil! Tehlike çok büyük ve giderilmesi imkansız boyutlarda, içim-içime sığmıyor.

İçimde öyle bir şiir var ki,
bir “çığlık” sanki;
ne yetiyor nefesim,
nede duyuluyor sesim.
O güzelim gizem-kurgu-anlamlar
burada kelimelere dar!
Hafif kalıyor hece-kafiye-ustalık ve ritim,
ben şiiri yitirmişim.

İçimde öyle bir şarkı varki;
Kocaman dalgaları içinde birkaç oktavın
bir çırpıntı sanki.
Ses tellerim ise ince-mi-ince,
dilim yetmiyor söylemeye gelince,

İçimde öyle bir ağıt var ki,
yanardağ gibi sanki;
Kül edecek bu kor beni bilyorum;
“Sığınmacıda benim gibi insan değilmi?”
çelişkisini bir türlü söndüremiyorum.

İçimde öyle bir tebessüm vardı ki;
Umut veren, yol gösteren Kadın Hakları’na,
Leonardo Usta yapıştırmış dudaklarına
Mona Lisa’nın.
Anam, bacım, kızım, kadınım,
nasıl oldu anlamadım;
Bir umut, bir çığlık, bir ağıt, bir şarkı, bir şiir;
Susturuldu peçe ve kara çarşafla,
olacak gibi değil!

(*) Rönesans Sanat Akımı’nın mimarı İtalyan ressam ve bilimci Leonardo da Vinci’nin “Tebessümü” ile dünyaca meşhur “Mona Lisa” yağlı boya tablosu.