Benim.
Geldi ateş gibi, gitti su gibi
Hasretiyle halim pek harap benim Göksümde yüreğim kızıl gül gibi Şu çırpınan divane gönül benim. Hep onu aradım yakın, uzakta Sürükledi peşinden bir bakışta Rahat yüzü görmedim bu hayatta İçim korlu; başım dumandır benim Ben aşkı bilmezken müptela oldum Aradım kendimi yollarda buldum Ne bir haber; nede bir iz yoruldum Gittikçe kısaldı umudum benim. Yıllar böyle geçti ağardı saçlar Baharım tükendi başladı kışlar Hani nerde şimdi o deli çağlar Ateş duman oldu külleri benim... M.Y. |