Yüz kırk iki
Zaman aralığından
Sessizce süzüldü Bir gölge gibi Kendinden ürkek Parçalara bölünmüş Yitik anılar gibi Hatırlasın diye kendini Şuçlarının toplamını Yüreğine toplamış Duygularına hapsetmiş Dokunsan dökülecek Saman ipliği gibi Heybesi aklına takılı Gözleri çok şey anlatır Yokluğu çaresizliğe dair Gururu susturur |