RÜZGAR VE KORKU PENCEREMDEYKEN..
Sen minik bir bebekken de
Bu yağmurlar vururdu pencereme. Korkar sokulurduk kollarımıza Gök gürültüsünün homurtusunda İçimizin ninnilerini dinlerdik usulca... Yüreğimizdeki korkumuzu unutmak için. Sen minik bir bebekken de Rüzgarlar uğuldardı penceremde. Sığınırdık o zaman da yine Seninle kimsesizliğimizin kollarına Kalbin kalbimin üzerinde çırpınırdı Bir kuş gibi telaşlı ! Sarardım kollarımın sıcaklığında Sarılırdık ikimiz yalnızlığımıza. Sen minik bir bebekken de Korkulu yağmurlar olmasa da O gün penceremizde ; Korkulu bir yumruk olurdu Çoğu zaman üzerimizde... Gözlerimizde korku Gözlerimde nefretle Sarardım seni, duyma diye Annenin duyduğu bu acıları. Sen minik bir bebekken de Evimizdeki korkulu gürültüler Sokaklara atardı ikimizi Ne kadar korku dolu olsa da Karanlık ormanlar... Evin karşısındaki mezarlık ! İçimdeki öfkemi dindirmek için Seni de alır yürürdüm o Korkulu karanlıklarda... Taa ki ; iliklerime işkeyince Bu korkular anlardım ki Geçmiş yüreğimdeki öfkem. Ve böylece, senin varlığın Karanlıkları da, acıları da Alır götürürdü... ümit dolardı İçime gülücüklü bakışlarından. Koşar evimize sığınırdık Sen, kollarımda dalardım Uykunun sırlı rüyalarına Dilimde dualarla sığınırdık Rab’bime... tek sığınağımdı... Sahi ?.. İkimizin de suçu neydi ki ???... *** Aygün Deniz 31.07.2021 |
Nice şiirlere sevgili Aygün
sevgiler, selamlar