öl(eme)menin sevişgen tonu. . . dile gelişim kor olsada nefsimde, nefesimde en çok söyleyemediklerim tütsülenir başımda üşütür benliğimi her beyaz uzanır elbet uzanır bir gün griliğine uyanır bir düş yorgunluğunda kirpiğine uyanır elbet bir gecenin zifiri, zemheri ürkekliğine hece olur bazen, bazende bilmece gecelere sığmayan sessizlik yırtılır çığlığın z/arı, rehin kalır şafak, tutukluk yapar zihin kıyısızlığına mısralar, şiirler boyu bir düete, bir niyete, bin bir suale ve çerçevesiz milyon tuvale resmedilir yaşarken ölmenin, ölememenin her sevişgen tonu... . . . // ilhanaşıcıtemmuzikibinyirmibir |