Kim der di ki bir babanın af edemedigi bir suç var,
Kim der di ki bir baba bu kadar olmaz fedakar,

Oğlum deyip onu seven, ona canından can veren,
Kimdir söyleyin siz bana, onun için can alan, veren,

Doğduğunda gurur duyup, sevinçten haykırmasada,
Dizlerinin bağı çözülüp kalakaldı bir masada,

Ellerini açıp göğe tanrısına şükür etti,
Onun için belki on belki yüz kurbanı kesti

Gün geçmedi ki öğüt versin, ona hayatı öğretsin,
Başarınca onur duysun, onu gururla seyretsin,

Adı Antiokhos olsun dedi, ona ünvanını verdi,
Tahtına giden o yolda ipek halıları serdi,

At binerken dik durmayı, Ok ile düşman vurmayı,
O öğretti kılıç, kalkan ve mızrağı kullanmayı,

Antiokhos büyüdü, güçlü bir savaşçı oldu,
Babasının izi ona gideceği doğru yoldu,

Akıp geçiyordu zaman, deli ırmakta ki su,
En zayıf noktasından, eros ona kurdu pusu,

Bir ok deldi geçti, onun delinmez zırhını,
Yerler gökler duyamadı, onun figan, feryadını,

Okun ucunda ki zehir onu derbeder eyledi,
Mısırdan gelen bir hekim, onun dilinden söyledi,

Hayal kırıklığına uğradı, gururlu baba Selevkos,
Aşık olmuştu eşine, can bildiği Antiokhos,

Nasıl olurdu bu böyle, öz oğulla üvey anne,
Kim duysa lanet okurdu, aşık olan ikisine,

Selevkos’ un taş yüreği oğlu için yumuşadı,
Antiokhos babasının şefkati ile yaşadı,

Bir baba evladı için her şeyinden vazgeçerken,
Bir evlat babasından canını koparıvermişti erken,

Selevkos’un evladına duyduğu o büyük sevgi,
Herkesi önünde diz çöktüren aşkı bile yenmiş idi.