Merhaba şiir sever dostlarım.Yeni bir şiir ile sizlerin karşısında olmanın mutluluğunu yaşıyorum.Kısaca şiirimin hikayesine geleyim.Biraz ölümlerden kaybettiklerimizin ardından kendi içime düştüğüm durumu anlatmak istedim.
Şiirle ve sağlıkla dolu nice günlerde buluşmak dileğiyle.

Yorulmuşum bütün yaşadıklarımdan;
Gülümseyen yüzümü özler oldum bu sıralar.
Yorgun;
Bitkin;
Bir yüz ifadesi hakim olmuş.
Kendimi bilmiyorum diye söyleyenlere şaşırırdım;
Şimdi ise;
Kendi halim aynı.
Küsmüş her şey bana;
Yürüdüğüm sokaklar;
Kuşların cıvıltısı bile;
Yok artık.
Anlamsız koca bir boşluk.
Boşlukları doldurmak mı?
Kolay olsa;
Çoktan doldurmuştum boşlukları.
Bazı boşluklar vardır;
İstediğin kadar doldurmak istesen bile;
Dolmayı bilmez;
Dolduramazsın.
Bakmayın bana öyle;
Elbet toparlarım;
Zamanla;
Alışarak.
Biliyorum suskunum;
Zorla ağzından laf alınmaya çalışılanlar gibi.
İçimi döküyorum;
Kalemim ile kağıda;
Kağıtlar bile yetmiyor içimi dökmeye.
Yazmak rahatlatıyor;
Yorulmuşum yaşadıklarımdan.
Sessizliğimi soruyorsunuz bana;
Anlatmama gerek yok.
Göründüğü gibi;
Gördüğünüz gibi her şey.
Bağırmak;
Çağırmak;
Ağlamak hiç bana göre değil.
Bazen sessizlik iyidir;
O misalim bu aralar.
Derin düşünceler hakim.
Yorulmuşum yaşadıklarımdan.


AYKUT UYSAL