Yazıp yazıp sildim...
Konu anne, baba olunca buruk bir hüzünle okuyorum yazılan şiirleri. Demekki diyorum bir ben değilim yüreğinin tam orta yerinden yaralanan. Bu nasıl ıssızlıktır bu nasıl yangındır ki bir an bile sönmeden tütüyor. Rabbim rahmet eylesin hepsine. Sabır versin bizler gibi yüreklerine ateş düşenlere. Üzülmeyin demek sıradan bir avuntu sözü olacak biliyorum. Ama eminim ki anneniz size asla küsmemiştir hatta bu mektup bir yerlerden tarafından hissedilmiştir.

Ah yürekdaşım!
Tek suçlu biz miyiz? Hani: ''komşusu açken tok yatan bizden değildir'' düstürünü unutturan düzen masum diyelim(!) Pahalı bir yemek kokusunu komşuya duyurmadan pişiren zamanlar geçti diyelim(!) Komşunun çocuğunda yoktur diye bayramlarda kendi çocuğuna yepyeni elbise ve ayakkabısını giydirmeyen ailele kalmadı diyelim(!) Hadi mahallede cenaze varken televizyonunu kapatan, müzik açmayan acıyı paylaşan o güzel kültür öldü diyelim(!)

İşte biz de çocuktuk! Hangimiz bunları yapmadık ki? anlayamayacak yaştaydık.
Şiir o kadar içten bir duyguyla kaleme anlamış ki; tüm hissiyatları bizlere aktarmış Anne, ne kadar güzel dediniz: ''Biz cahilken meğer onlar bizden ne kadar da ilerdeymiş.'' Anne, kıymetine değer şiiri kim yazabilir, hakkını ödemeye hani cümle, hangi kitap yetebilir? En iyisi mi hiç bir şey söylemeden bu koca yüreği saygıyla öpüp kucaklamak..

Nice güzel şiirlerde buluşmak dileğiyle. Selam üzerinize olsun...

Pişmanlıklar
İtiraflar
Çok acıklı be dostum
Daldım gittim.
Maziye Okudukça şiirinizi.
Aynı aynısını bende yaşadım
Bizim gibi niceleri yaşadı
Hâlâ yaşanıyor
Bu toprakların kaderi de bu işte