Herkes gibi yaşamak ve bakmak istemiyorum işime gücume.

Memleket yangın yeri,
memleket toz duman ve memleket kıyametken.

Öyleyse mahşer bizim elimizden olsun.

Feryat çanları çalıyor dört yandan ve analar çığlık çığlığa haykırıyor.

Çanları düğün çengisi,
çığlıkları zevk zılgıtları sanıyorlar,
ben nasıl yaşıyayım herkes gibi.

Çünkü ben duyanlardanım haykıranların feryadını.

Herkes gibi uyumak istemiyorum ben.

Memleketime kapkara bulutlar çökerken ben ,
uykusuz da olsa gozlerim
nasıl başımı gaflet yastıklarınayaslarım ve
nasıl çekerim başıma ihanet yorganlarını yangınların ortasında.

Ben karanlıklardan irkilenlerdenim ve güneşi tutup getirmek istiyorum çıplak ellerimde en derinden yanmak pahasına.

Herkes gibi yaşayamam dedim ya ben.

Herkes gibi sevemem ve aşık olamam da.

Bütün güzellikleri bulduğum, en derin sevgilim olan memleketimin mağbedinin göğsüne uzanmaktayken
na mahrem eli.

Herkes gibi yaşayamam dedim ya ben

Herkes gibi ölmek de yakışmaz bana, hele kefensiz yatan bir ecdadın torunu, sevda savaşlarının neferi olmuşken memleket hatlarında.

Ayakta ölmenin tadına varmak isteyenlerdenim ben

Kuruşsuz, kabirsiz ve isimsiz olmak pahasına.