Dolaşırken âmâ bir şehrin sokaklarında
Karanlık değdi gözüme aniden.
Karanlık elbiseler giydim
Ve her düğmeye açıldı bir ilik
Dolaşırken karanlığın damarlarında
“Açım”demeye hakkın yok
Yoksa cebinde metelik.

Dolaşırken karanlığın göbeğinde
Bulutları öptüm dudağından
Gülüştü bana yıldızlar kahkahayla…
Atmışlar bir bebeği çöpe
Tutup kundağından.
Karanlığı yudumlarken âmâ şehir,
Sessizliği yırtıyordu bir ses.
Kimse duymuyordu.
Çöplerin arasından
Tutup sesinden,çıkardım bebeği.
Yeni doğmuştu,
Henüz kesilmemişti göbeği.

Duymaz bağırsan da bağır bağır;
Çünkü bu şehrin,âmâ olduğu kadar
Kulakları da sağır.
Bu âmâ şehir
Çekmiş de üstüne yorgan gibi
Karanlıkları besleyen bulutları,
Ne şair dinliyor ne şiir,
Yeşil ekin gibi biçiyor
Yeni doğmuş umutları…

Kendi körlüğüne ve sağırlığına
Bakmadan bu âmâ şehir
Başka şehirleri
“Karanlıkları giydin”diye eleştirir.
Ve bu konuda oldukça mahir.
Sen başkalarını eleştirisen nahak yere
Başkaları da seni eleştirir zahir.

Ey karanlıkta boğulan âmâ şehir!
Musluklarından karanlık akar,
Su zehir.
Sen karanlığın yanağından öpersin,
Benim gözlerlimden akar nehir.

Neden kendi denizinde boğuluyor gözlerim?
Bir gün âmâ şehrin ufuklarından ay yüzlü
Güneşin doğacağı,aydınlıkların karanlıkları
Kovacağı varsıl-yoksul farkının ortadan
Kalkacağı günleri özlerim.