İz
Oturuyordum evde...
Alaca karanlıktı. Pencere karşısında, Güneşi bulutlarla örtülü gökyüzüne bakıyordum. İçin için dalga geçiyordun onunla; “nereye kaçtı güneşin? Gelsin de buraya, kapatsın perdelerimi yine!” Çamur çaldım göğün yüzüne... İzi kaldı gözlerimde... Göğe çaldım sandım, Çamur gözlerimdeydi anne! Sürmüştük o balçığı birlikte Suç atmak isterken birilerine Ve kıyamazken hiç kimseye, Harcayıverdik sesi soluğu çıkmayan güneşi; İtham ederek sanki bana O sürmüş gibi davrandığım lekelerle... Toz toprak ellerimdeydi anne! Hayat vermişti! Yaşanmışlıklar kandırmıştı beni! Tutuşturmuştu ellerime... O istedi ben sürdüm, Siyaha bulandık birlikte... Suç ortağıydık hayatla, O çamurunu pisliklerle yoğurdu, işledi.... Bense, o ne verdiyse tığlarla nakış nakış işledim kalbimin köşelerine... zaman bitti, güneş beni terketti. İspatladı masumiyetini... Ben o lekelere hayat bağışlamışım gözlerimde... Şimdi beni rahat bırakmıyorlar. Artık kovsam da gitmiyorlar anne! |
kanadı kırılan
yüzünü saklayan aziz fukara
mai siyah
kanadı hislerim
kontesin intahar vurgularında...
güzel şiir...
çok güzel...