Giuoco Pianissimo
yaprakların da karların da üstünden geçiyordu herkes
düşlerin bıçakla kesildiği karanlığın ışık girmeyen uykularında kaç havariden yoksun ve uğultuyla geçecekti böyle? eskisi gibi olmasını istiyorlar yaprakların ve karların çocukluğun söylenmemiş sözleriyle yıl yıl ezerken gündelik kalıntıları eskisi gibi olurdum masumiyete atfedilen bu taze yaşam işçiliğine hürmetten ne bileyim kendirden belikler yapardım daha çok yalnız kalırdım sessizliğin yanında ayak sesleri olmayan hayaletleriyle yağmuru sayarak ölçenlerle akran olurdum eskiden gözlerine bakabilsem birinin hem eskiden hem de bilmezlikten kısıtlı belki ölürdüm belki birileri de ölürdü |