Yemyeşil bir vâdinin gül kokulu mâbedi
Beş vakit müjde verir Ezânı Muhammedi

Yıllardır anlatılır, eskilerin deyişi
Abdestsiz yapılmamış câminin hiçbir işi

Sırtlarda getirmişler çangalları, taşları
Harç kabına karışmış muhabbet gözyaşları

Analar sevap diye seccade dokumuşlar
Rahlelerin başında hafızlar okumuşlar

Karşısından çay akar şırıl şırıl yol boyu
Gözbaşı’ndan dökülür şadırvanının suyu

Ezandan önce gelir mahallenin eşrafı
Edeple, tevâzuyla doldururlar ön safı

Huzuru fark ediyor kapısından girenler
Asırlar öncesinde saf tutmuş alperenler

Yüce dergâhta saklı kulun ecir hissesi
Bülbülü kıskandırır müezzinlerin sesi

Kandil gecelerinde şerefeler şenlenir
Tekbirler, ilahiler huşu ile dinlenir

Dört tarafı donatmış, süslemiş kesme taşlar
Arınmak ümidiyle secdeye varır başlar

Kubbesi olmasa da tavanı ahşap direk
Manevi ikliminde feyizle çarpar yürek

Sanki bir mısra gibi zarâfetle çevreler
Gökyüzüne açılmış ahşaptan pencereler

Mihrabına işlemiş kandillerin kokusu
Minberinden okunur sanatının dokusu

Tarihin hâfızası, ecdat bırakmış izi
Avludaki türbede medfundur Yahya Gâzi

Cömertçe serinletir çınarların gölgesi
İklime eşlik eder konan kuşların sesi

Musallaya gelirler hatun kişi, er kişi
Mahşere burdan gider omuzlarda her kişi

Güzel coğrafyamızın taş mîmâri mâbedi
Ezanların dinmesin minârenden ebedî