Anlatsam da anlayamazsın
Hele de
Kader umuda terlik fırlattıktan sonra
Anlayamazsın sensizliği

Peki

Bir gün
Gökkuşağı’nın yedi rengi siyahın tonları olur
Solmuş resminden çiçeği koklarsın ya

Yetim çocuklar baba
Öksüz çocuklar ana diyecekken
Paslı bir kilit heceyi kitler ya

Yokluğunu çiğneyip çiğneyip
Acı şiirler tükürürsün ya
Öyle işte

Güneş üşür
Buz dağı içten içe yanar ya

Giyecek gülüşler bulamazsın
Anadan üryan somurtursun ya
Öyle işte

Öbür gün

Kuşlar havada uçarken
Kanat çırpmayı unutur ya

Kulaçlar ölüm döşeğindeyken
Denize batıp batıp çıkarsın ya
Veya
Her uçuruma çıktığında
Hava boşluğunun salyası akar ya
Öyle işte

Hani
Sensizliği yutkunursun yutamazsın
Boğazında kalır ya
Oksijeni içine çekemezsin
Gözlerin büyür ya
Öyle işte

Başını aşağı yukarı salladın ama
Havsalan almadı
Biliyorum anlamadın

Anlayamadın
Sensizliğin reçetesinde yazan
Günaşırı başarısız intiharı