Yitip gidiyorum bu gece
yanan bir dal sigarının ucunda.
’’Eller Gibiyim’’ şarkısının
karamsar notasında.
Lale devrinden kalma ruhumu
çekiştiriyorum sağa sola.
Kendime ait olanı bulabilme adına.
Teşekkür ediyorum
içime kocaman sığınak bırakana.
Bir çift el ve melekler eşlik ediyor
kaderimi yazana.
O sığınak ki;
ne zaman araya girsem
bölüp parçalıyor yeryüzünü.
Düşlerimin hüzünlü kanatlarını çözecek
nakaratlar sunuyor duvarlarında.
Sabır ağularından süzülüp
kökü kazınmış seviler açtırıyor
bulaşıcı sevdalara.
Kalp masajı yaptırıyor bazen de
geberik sevdalara
ve hayat öpücüğü konduruyor
buz kesmiş dudaklara..


Tükenmez ölülerin suskunluğu ile
servet gibi avuçlarıma boşaldıkça gece.
Her uzanış boşluğa düşüyor benimle
beklentinin nabzını tutuyorum
büyüselliğin güzelliğinde.
Bir yol çiziyorum patikaya
duyar da ayak sesimi
tokalaşır yüreğimle yüreği belki de..



Soluğumuzdaki kavurucu yaz
en büyük düşmanı olmayacaksa
hatırladığımız yalnızlığın.
Hiç sözlüğe bakmadan
başka dillere çevrilecekse hayat
ışığa mezar olmayacaksa her gölge
bizi büyüten hüzzam adasında
silsin yüreğimizin küfünü
içimizi döktüğümüz sözcükler.
Aminler aydınlatsın sokak lambalarını
kalmasın aşk duvarlarda.
Yüreklerdeki krallık hüküm giysin
son devrini yaşarken vuslatın kollarında..!


Ferdaca