incitmeden
incinmeden
yüreğin sokakları acıdan kan kussada
gitmesini bileceksin.
Gizem

üşüyorum
kalbim
karanfil


rahlende yazgımın satırlarını okurken
sinemde acımsı zehir dökülür
kül kokan bir şehrim şimdilerde

s / u s u m a
ü ş ü
a ş k a

mavimtrak
gecelerin karanlık yağmurları yağdıkça üzerime...
hâyalini giyinmekten gözlerimin
sen kokan nefesim sardıkça senimi
o zaman
hasretin vurur
sûkunetim parçalanır
isyankâr saatler yelkovana
akrep zamana ağlar
cinayet sahnesi lûgatim ş â i r

güz alfabesiyim

hüzün yağarken bulutların grisinden
vuslat kokuyor gözlerimin irisi
kalbimin ıssızlığında recm edilen
kör bir kalem dilsizliğim
gülücükleri katledilmiş çocukluğumun
avazıma çöreklendikçe senli sözcükler
dilimin ucunda ıslanır
yutkunsam uçuruma yürür yüreğim
dilimin yakarışında yapraklar ürperir



dem vakti şimdi
melanet yağmurları iniyor üzerime
suların, rüzgârın buz k/estiği yerde
d/üşüyorum uçurumlardan
yazdığım bütün kelâmları yakıyorum şimdi
bütün umutları baharlardan ödünç aldığım
göç yazılmış s u y u // t o p r a ğ a
kan lekesi üzerine düşen kül ahengi
sana geç kalmışlığım yarım kalmış bir ş i i r
kanayan bir kalem dilsizliği kalbim

içimdeki fırtına
hüznüm de taşıdığım deprem
hüzün bulutları gizledim gözlerimin hâresine
ürperir zaman hayatın zêrrî rengine
ve kanayan bir kalem
bıraktım!...
kurumuş ıhlamur kokularını
karanlıklar diledim
üşürse üşüsün sevdam.!


şimdi
tüm umut kırıntılarımı yamalı ceplerimden alıp
yağmur buğulu camımın pervazına yem bıraktım
bir hoşça kalla..



Gizem