uzak kaldık rıhtımlardan
el ele, kol kola pamuklu şekerler...
bütün yangınlarımızı unutmaktan uzak kaldık,
ne sevişmelerimiz vardı
ne tavana dikip gözlerimizi,dudaklarımızı ısırmalarımız
hiç kaçamak ve düşman bakışlar yememiştik kalkarken !
yaşlarımız ; hiç bir insanın yokluğundan sebep bulmamıştı
biz o kadar küçüktük işte...
o kadar soyut !
belki de..?

...
üç kişilik bir dünyaydı ilkokulda -yaptığımız- resimlerimiz
(çevresi çitle örülü ev,
yukardan aşağıya doğru genişleyen bir akarsu,
bir de iyice kaplasın diye kağıdı,iki büyük ve iri ağaç
o ana kadar belki de hiç görmediğimiz ağaçlar!
güneş,bulut,köprü...
ve M harfinden - başka hiç kimsenin anlayamayacağı! - kuşlar !! )
...
oysa hiç el ele tutuşmuyordu o anne,baba ve çocuk
çünkü olmasını istediğimiz buydu...
(kendi)içimizden bir kaç kişi -gerçeği- çiziyordu,
eksik yanlarını hep unutsa da...
...
!yavaş yavaş içimize çekildik!
artık kimse sormuyordu
anne ve babamızın adını yazabildiğimizi...
bütün ilmuhaberlere kendi adımı yazıyordum artık
o kadar çok -kağıt- vardı ki;
-şimdi apartmanlara dönüşmüş evin- yanına ikinizi (bir de ben ) çizecek...
ve o kadar çok kağıdım var ki şimdi;
adımı yazabileceğim
adını,adını baba,anne !
üzgünüm ki; hayat bacaklarımı hissetirdi bana, ayaklarımı...
nerdesiniz !
...


dünyanın -en- anne ve babası’na...