Allah’ın habibi ey büyük Nebî
Sancağın altına alıver yeter.
Sevginle bilmiyom rûz ile şebi(*)
Aşkının hat’rına gülüver yeter.

Ne kadar isterdim seni görmeyi
Sana sunmak için güller dermeyi
Hazırım yoluna canım vermeyi
Bir kere rüyama geliver yeter.

Rüyamda da olsa ‘ümmetim’ desen
O anda şefaat etmek istesen
Rabbim eylemesin ‘ümidi kesen’
Öpeyim mübarek eli ver yeter.

Aşkınla gönlümü yakar ateşler
Kâlbim sızlıyorken gözümde yaşlar
Adını duyunca huzurum başlar
Sevgi derecemi biliver yeter.

Şük’rolsun Rabbime zâtını bildim
Yasakları bilip geri çekildim
Böyle huzur bulduk sonunda güldüm
N’olur şefeatçi oluver yeter.

Sevgimi şiirle getirsem dile
Emsal mi ki bu aşk, bülbülde güle
Bak dilim tutuldu sonuç nafile
Gönlüme ilham ol doluver yeter.

İki kurbanlığın oğluyum ‘der’din(**)
Kabilenin tavrı dinmeyen ‘derd’in
Allah’ın izniyle derdi giderdin
Huzurum ol böyle kalıver yeter.

Behlül, sevgin ile her hâli taşkın
Çileye razıdır, kuralı ‘aşk’ın
Istırap, gözyaşı ediyor şaşkın
Gözünün yaşını siliver yeter.

03.01.2021
(*) Rûz-Şeb: Gündüz ve gece.
(**) Babası ve Atası Hz. İsmail’den(a.s) dolayı.