İnsan
Hep çocuk kalmak ister
Belki de kalıyordur
Ve
Kalmıştır
İçinde
Ondan bihaber,
Zaten
Her daim
Bir şeyler
Bir yerlerde eksik kalır
Ya bırakmazlar yada
Olanağı
Yoktur
Doyamasada,

O
Yüzdendir belki
İçinde ebedi bir özlem
Hasrette ne kadar kürek çeksede bitiremediği,
Ve
Son bulmakta
İstemiyor galiba
Bilse de hiç erişemiyeceğini
Nede olsa bir umut
Geçmişte kalmak
Gibi,
Var iken hala onu
Orada yaşama imkanı,

Sanki
Büyüdüde halt etti
Başı göğe erdi
Çocukken yapamadıklarını yaparak,
Aslında geri gidiyor
İnsanoğlu
Geçen
Zaman içinde
Gölgeler ukde olarak
Karanlık ukde kalarak,
Nerden bile bilirdi çocukluk
Bir güneş gibi
Gerçek aşk
Hakiki sevda
Masum
Ve
Önyargısız
Hep kucaklayan
Geçen vaktin koynunda,
Son pişmanlığın
Fayda etmeyeceğini
Keşkelerin binbir nafile olduğunu
Bakar iken tekrar tekrar daima geriye maziye...

* Berlin, 19.12.2020 *

Talat Özgen