Tut Ellerimi...
Dostlar Merhaba!
Bildiğiniz gibi bir müddettir aranızda yokum. Bu yaşa kadar neler yaşadık, neler gördük geçirdik; onu (şimdilik) anlatmayacağım ama, kalbimizde olan dostlar ve belki kalbinde bir miktar yer edebildiğimiz bazı dostların da merakını giderebilmek için, Allah’a şükürler olsun; pek çok dost ve kulun ulaşamayıp bizi yalnız bıraktığı yaş zamanımızın haliyle getirdiği, hem benim, hem aile fertlerimin vücut zaafiyetlerinin (pek fazla da önemli olmayan,) ancak zaman alan inceleme ve tedavi yönleriyle uğraştığımı açıklamanın bir görev olduğunu düşündüm.Ufak tefek vücut kırgınlıklarım olsa da, coronayla ilişkim olmayacak uzaklıkta ve yine beraber olma umuduyla sağlıklı haldeyim. "Nerde kalmıştık..." diyerek ifade-i arz ile tüm dostlara tekrar MERHABA diyorum... 16.12.2020 Enver Özçağlayan (Aksakal) Tut Ellerimi!.. Hüsrânı yaşattın bize birader, Ahitler bu muydu, sözler bu muydu? Bir devri kararttın; bu nasıl kader? İçilen yeminler soğuk su muydu? Niceleri kurban verdik genç yaşta, Türklük dedik, vatan dedik, yurt dedik. Dünyada "Devletim" olsun en başta, El it olmuş, bizim yiğit kurt dedik. Artık kulak sarktı, dik baş eğildi, Şimdi kim güvencim, sevdâm ne artık? Bize güven veren bu ses değildi; Velhasıl gün geldi, herkesi tarttık. Onulmaz yollara çağırma beni, Serap kulvarında oyalanamam. Yıllarca yorulan garip bedeni, Kimsenin ikbâli-çün kullanamam. İşte budur sana son diyeceğim, Yanına çağırıp kırma kalbimi. Bulanık sularda yüzmeyeceğim, Titre, dön kendine, tut ellerimi... Fatih-İST. Enver Özçağlayan |