Bugün, bir sonbahar sabahında bunlar geldi aklıma. İster "şiir" deyin ister demeyin yazıp paylaşmak istedim. Ne karamsarım ne de karamsar bir ortam yaratmak istiyorum. Sadece duygularımı dökmek geldi içimden.
***
Bir dahası yoktur ömrün
Yaşamak, nefes almak güzel
Yok buna itirazımız
Ama neylersin uzun ya da kısa
Şairin dediği gibi “Uyudun uyanamadın...” olacak
Bitecek bir gün
Belki yatakta, belki uzak bir diyarda

Tuhaf benzetmeler gelir bazen aklıma
Yüz yıl da yaşasan
Dönüp bakınca arkana
Ya bir sabun köpüğüdür
Ya da yeşil yaprak üzerinde kayıp giden su damlacığı
Belki de göz açıp kapamaktır ömür
Gökyüzünde parlayan güneş
Aydınlatır bizi
Sonra kararan bulutlar
Karartır, bunaltır içimizi
Hayat da böyledir
Kimi zaman önümüzde dikenli teller gibi zorluklar
Kimi zaman mutluluklar

O, an gibi geçen zamana
Hüzünlü de olsa dönüp baktığında
Sevgiyi, hoşgörüyü, vicdanı, emeği
Taşımışsan dağarcığında
Ve de dokunmuşsan insana
Gözün arkada kalmasın merdivenin son basamaklarında

Der ki şair:
"Sonra vakit erişir, toprak gülümser sana
Upuzun bir ömrün ortasında
Ne hayata ne ölüme
Yakışamazsın…"

Kimi uzun yaşar
Kimi şairin dediği gibi gider ortasında ömrün
Gün ağarırken bir sonbahar sabahında
Bunları düşündüm
Yok karamsarlığım, üzüntüm
Ne silahım ne bıçağım oldu geçmişimde
Ezmedim bilerek bir karıncayı bile
Aradım, buldum çoğu zaman mutluluğu
Evim barkım, yakınlarım, arkadaşlarım ve öğrencilerimde

Şöyle diyor bir halk sözü
Hayat sormuş ölüme:
"Neden, insanlar severken beni, nefret ediyorlar senden?"
Yanıtlamış ölüm:
"Sen tatlı ve güzel bir yalansın, oysa acı bir gerçeğim ben"
.................................................
Numan Kurt
21 Ekim 2020