Gün geçer, gece geçer
aylar, yıllar mevsim geçer
ne var ki,
farkında olmadan ömür biter.

Leylekler,
sığınmacı kuşlar uçmuş
kaldırımda güz artıkları
sahilde üç beş balıkçı
pazar’da
keçiboynuzu, kestane, ceviz bollaşmış.

Caddelerde insan azalmış
günler geçiyor kağnı gıcırtısıyla
emekçi, işçi, köylü mağlup
düzen galip tüm kudretiyle
kanadı yara, kırıldı kalem.

Hey! Hayat,
Ey! Menekşe, çayır çimen,
böcü börtü, gelincik, yaylalar
oy.. salda gölü, uzun göl, kızılırmak, ooy.. karadeniz
ormanlar, dağlar, ovalar, sahiller dikkat tehlikedesiniz
RANT denen varlığın ablukası altındasınız.

Eylül onikiden vurmuş
güz darbesiyle gamlanmış
metropolde bir fabrika,
atölye, dükkan, tarla
maraba, işçi, tamirci,
madenci, zanaatkar, memur
terle ıslanmış tezgahlar
yaralı itilmiş yorgun emekçiler.
İDAM sehpasında yiğit devrimciler
sehpayı kendileri devirecekler... Oy yavri yavri

Bakma sakın,
maviyi gökte göremezsin
hanedan kısıtlamış hürriyeti
umutlar bileylenmiş
büsbütün kısalmış gün.

Ey ömrüm, mevsim sonbahar
Erken oluyor akşamlar
Erken dağılıyor meyhaneler
Ve hıncahınç dolu hapishaneler…

Ahmet Sedat Kurt