Ve gitti bir daha dönmediUsulca gelip otururdu ayaklarımın dibinde bağdaş kurardı mutluluk şeffaf bir deniz anasıydı sanki anlamsız tembel tembel gerinir boylu boyunca uzanırdım hayallerimin üzerine dört yapraklı yonca bulmuşçasına sersem sepelek dolaşırdım bütün gün rüzgar gülü kıpırdaşır mutluluğumu bir tek o anlardı köşedeki gazinonun assolisti hep o aynı kız her gece şarkı söylese de rüzgara karışır sesi duyulmazdı akşam güneşi havasındaysa tunca çalardı emsalsiz batımıyla soluk almadan oturup onu beklediğim kaç gece hayal kırıklığı yaşardım nice geceler beklesem de gelmezdi inadına-bilirdi hüzünden beslendiğimi mutluluğa kara çalardı adına şarkı bile yazdığım tırnağımla kazıdığım hayal dünyamın prensi olacakken kutsal yuvamızın kesekleri düşerdi üstüme üstüme onu ayaklarımın dibinde hissederken bir deniz anası gibi anlamsız küser yol verirdim varlığı yokluğundan kötüydü Yüksel Nimet Apel 9.Ekim.2020.Bodrum |
Tebrik ederim.