ikimizin de
bir hayali vardı
ve
farkındaydım
farkında olman da
bunun anımsamasında


farkındaydık yani oysa
şehirde bütün ışıklar söndüğünde
sevişmeye
yada
sövüşmeye başladığında insanlar

biz
kendimize şiirler arıyorduk

iki yabancının bir birine dokunmasını bekler gibi
utangaç

iki arkadaşın
bunu değiştirmesini bekler gibi
sessiz ve bakarak

ve

iki acemi aşık gibi
sadece şarkıya uyarak

çocuklaşıyorduk

oysa
bir birimizi tanımak için
bir birimize dönüşmüştük

ikimizden birisi
aynaya baksa
bir diğerimizi görecekti
bir diğerimiz bizi görse

bunu hissedecekti

sonra

geceyi bekleyecektik

ve hala ben saçlarını
sen sakallarımı anlamadan
bir birimize dokunmanın

bütün o gece sesleri arasında
nasıl olduğunu
hayal edecektik

BİZ İKİ ÇOCUK
SEVMEK İÇİN
BİR BİRİMİZİ BEKLEYECEKTİK