-AH DİDO AH!-
çocukluğumun
çocukluğumun en sevdiğim gofreti takılır da hafızamın tellerine umut tazelerim yaşama içindekilerle utanırım da bir dem ölümün üzerinde mi çığırıyorum umudu ve çalıyorum udu niteliği görürüm oysa ölümsüzlüğün gözlerinde tesellimdir o an el pençe divan aha şu kadar yaşadın ne ürettin derim apansız bir sızı kaplar yüreğimi amansız bunu anladıysan eğer yine ümit var derim yine yaşamaya değer aksi bil ki sırtta eyer... L.T. |