4
Yorum
26
Beğeni
5,0
Puan
1316
Okunma
çocukluğumun
çocukluğumun en sevdiğim gofreti
takılır da hafızamın tellerine
umut tazelerim yaşama
içindekilerle
utanırım da bir dem
ölümün üzerinde mi çığırıyorum
umudu
ve çalıyorum udu
niteliği görürüm oysa
ölümsüzlüğün gözlerinde
tesellimdir o an
el pençe divan
aha şu kadar yaşadın
ne ürettin derim apansız
bir sızı kaplar yüreğimi
amansız
bunu anladıysan eğer
yine ümit var derim
yine yaşamaya değer
aksi bil ki sırtta eyer...
L.T.
5.0
100% (12)