DİYEMEDİM “ÖZLEDİM “yine bir gece yine özlem’in kapısı açıldı gök Işıl Işıl lambaları elinde odama doldu öyle elsiz ayaksız yalnızlığımla beni baştan aşağı süzdü öyle daldım ki göz göze değmiyor söz söze ilişmiyor kimse konuşmadı kimse duymadı da söylenmemiş sözler odada cereyan soğuk bir y’el esiyor birbirlerine çarpıp çarpıp harflerine bölünüyor o kadar harf kalabalığı içinde oturduğum sandalye küçüldü küçüldü masam büyüdü büyüdü ben yalnızlığımın gölgesinde pıstım zerre-i misket kursağımda yumru özledim diyemedim desem de duymazdı dili lal dudağı çatlak kulağı sağır kime bu özlem Sibel Karagöz |