‘’Başucumda bir sen varsın bir de evren
Saymıyorum ölüp ölüp dirilttiklerimi
Yalnızlığım benim çoğul türkülerim
Ne kadar yalansız yaşarsak o kadar iyi.’’(Can Yücel)

Ümmeti efkârın
Rahmete biat bir aşkla gezindiğim
Gün ve gece savrulmaksa etrafa
Deşifre ettim bir kez giyindiğim
Yalnızlığımı.
El ayak çekilip de kaldığımda gölgemle bir başıma
O bile fazla gelir bunca yalnızlığın kıyılarına vuran
Ölü balıkların gözünde saklı bir ışık misali
Karanlığıma çemkiren.

Her yangında son kurtardığımdı yürek
Her ateşte ilk dokunduğum ölü kelebek
Reva görülene binaen
Rivayetler kuşağında kayıp bir yürek
Her uyku vakti içine kapanan lanet
Belki de kabir azabına denk düşen yatak döşek
Unutulmuşluğun kervanı
Kimine göre hayra alamet.

Seyyah bir sevinci biriktirip da kumbaramda
Yalan yanlış uzanan eller
Varsa fesatlık içinde kime niyet kime kısmet.
En alasından yaşamaksa
Cefayı sırtlandığım
En belayı def etmek adına sığındığım bir sure
İkazı Rabbin bir sabırla çömeldiğim rahmetin başında.

Her acı açısız bir dehliz
Her sevgi ise riyasız bir reddediliş.
Uzamında ömrün nice kâbus
Bitiminde günün kolaysa
Karanlığın izini sür
Yetmedi savur sözcükleri
İlla ki yetinmeyi bil sahip olduğun ne varsa.

Her çukur çakır bir düş
Varlıkta saklı gizin de peşine düşüp
El aman demenin meali olsa olsa
Dokunmak adeta en tepedeki yıldıza
Ki ne kibrin saltanatı uzun sürer
Ne yalanla ömür geçer.

Kös kös de sevmedik hem
Közüne teslim olduk bir kez sevdanın
Korunu tuttuk elimizle
Küsmedik de durduk yere gölgelere
Ve kaçmadık kendimizde
Her yandığımızda yattık yatak döşek
İşinin ehli her sevgide eridik ve yetindik
Bilinmezi içip bilindik ne varsa
Sökün etti ruhumuzdan
Çetrefilli değildi hayat madem
Çayın deminde yaşlandık
Aşkın deminde yaslandık sevdiğimize
Ve ısrarla sevdik inandık da.

Olmazın oluru bir şiiri ince eleyip
Geçirdik hüzünden
Kanamalı bir geceydi en mahrem
Ölümlü bir zamanın izdivacı şairle
Göğün tanıklığında uçtuğumuz nasıl da aşikâr
Azığa aldığımız düşe rahmet okuduğumuz kadar.

Koruduk da adımızı, şerefimizi
Kirli bir tokmağa da dokunmadan
Uçan kuşun dahi ruhu duymadan
Teslim olduğumuz aşk, asalet ve maneviyat
Gözümüzle yeşerdik solduk
Gönlümüze ektik var olduk
Varlık denen tek zerreyle demir attık aşka
Saltanatını sürdüğümüz yalnızlıkla
Peyda oldu şiir ve gizem
Andıkça aşkı layığıyla
Toz kondurmadık ruhta saklı devasa yalnızlığa.



DOSTLARDAN İNCİLER


Yalanları
Gecelere yazıyorlar
Görünmüyor
Kibirle
Yıldızları da zehirliyorlar
Acıların izleri
İlaçla tedavi edilmiyor


Gönül sesi
En güzel sestir
Ve aşk en güzel nefestir
Bazen içine düştüğün ateş
Anlatılmıyor...Teşekkürler dost şairim Hasan Çapraz