Şairlik zor be usta
Şairlik zor be usta
barışın elçisi mizanın mili mazlumun masumiyetin dili son nefeste son sözü demeden şair kalemi kırmaz ne kadar yufka olsa da yürek ataridir şair söz esirgemez esti mi gider gitmeler kendine gelmelerdir aşk dilinin ucunda ballansa da sevdayı en kahirli çekendir ruhunun inceliğine ararken eş yinede o bir isyankar serkeş na mükemmeldir mükemmel içinde orta yerde durmak ar gelir İsasıda yoktur Musasıda kendi mecrasında akar denize hiç bulmadığı adalet peşinde gezdiği uçsuz bucaksız ormanda sırtını dayadığı gül bahçesinde gül açar orman yeşerir sırtında şairin zulası insanlık bahçesi vefa arar vicdan sorgular evrensel bir haykırıştır ses verir dünyanın rengine yasaklı sürgün ataklarla aksiseda bekler seher vakti elleri cebinde ipi boynunda karanlığa ıslık çala çala yürür Ahmet Coşkun |
Şiir yazmak Sigara dumanıydu beynimdeki sis gibi
Lakin kabul etmek gerkirki sisleri dağıtan kalemdir