İNSAN YÜREĞİNİN YALNIZLIĞINDA BÜYÜR
İnsan yüreğinin yalnızlığında büyür
Pek zor geçer yalnızlık, büyüdükçe insan. Vasfını yitirmiş tren istasyonu yalnızlığında Anlatılacak ne çok söz birikir avuçlarımızda Zaman; gençlik yıllarında kaçırılmış kuş misali. Bir vakitler vagon dolusu imgeyi, belleğimde taşırdım. Şimdi; umutsuzluk zihnimi öldürüyor. Vagonlar uzaklaşarak gitti nefesimde Ne zormuş insan kalmak Susuyorum, ne desem boş. Zümrüdüanka değiliz ki küllerimizden doğalım Lavanta kokulu sevdalar yok artık Umutsuzluk vadisinde hazin yalnızlık havası Deli gibi uyku akıyor gözümde, yüreğim kan revan Elimde Marx Çantamda Ahmed Arif İçimde tüm iyi niyetli insanlarla ittifak var Ve Seversin diye sana aldığım Nazımın şiirlerine başımı yaslıyorum. 2 Eylül 2020 Hüseyin Taşdemir |