/
.
.
.

tanrı
şahidim olsun ki
yalnızlığına çırılçıplak sarılırken ömrüm
kendi eceliyle ölen umudum hiç olmamıştır
en son ne zaman karanlıkla seviştim hatırlamıyorum


nasıl
bir bakış,
nasıl bir aldanış,
derinliğine nasıl bir kayboluşsun ki sen
ateşin suya sabrı, suyun toprağa selameti gibi

ben
bir yelken,
sen hızmalı rüzgar
ben denizlerine, çığlığına üryan martı
sen tenine yakamozlaştıkça rengine kırmızılaşan mehtap

nasıl
bir renk,
tuvalliğine teyellenen nasıl bir ahenksin
sen ki, duruluğuna içim içim bir su kadar ab-ı hayat
sudan heykelleri yapılacak kadar tanrıçalaşmış bir aşk gibisin

anlamak,
ışığına bile bile aldanmak
her ne kadar beni bir kıyamet yorsa da
nefesimdeki sınır tanrı, nefessizliğimde sınır sen olsan da
sırf gölgenle yer değiştirmek uğruna sırtımda taşırdım geceyi arşa

sus’u
şiir olmuş karalı,
susuzluğu çıkrıksız kuyu olmuş yaralı,
düşleri penceresiz, pencereleri hep mevsimsiz bir yazgıyım
diyorum ki; şahidim olursa tanrı, olur musun ecelim, nefes nefese son nefese…

.
.
.
/


ilhanaşıcıağustosikibinyirmi