HZ. YUSUF (Hikayesi)

Gördüm on bir yıldız, ay ve güneşi
Secde de ihvanım ey babam Yakub
Tasvir eyle bana gördüğüm düşü
Nurlandı her yanım, ey babam Yakub

Kardeşlerim varıp sana geldiler
Söz verip Yusuf’un senden aldılar
Bir olup sahrada bana daldılar
Yaktılar şu canım ey babam Yakub

Karanlık kuyuya beni attılar
Gömleğimi koyun kanı ettiler
Dediler ki kurtlar oğlun yuttular
O günden dilhunum ey babam Yakub

Yakınımda konak eyledi kervan
Beni köle diye sattı bezirgan
Mısır sarayına olsam da sultan
Özlerim Kenan’ım ey babam Yakub

Tutuldu endama evin zevcesi
Tükenmek bilmedi türlü hilesi
Davetine icab etti cümlesi
Oldular hayranım ey babam Yakub

Züleyha aldanıp kendi nefsine
Kapıldı şehvetin kör hevesine
Zindan dedikleri can kafesine
Attılar bedenim ey babam Yakub

On iki yılımı zindana verdim
Rabbimin lütfuyla kemâle erdim
Kralın esrarlı düşünü yordum
Son buldu zindanım ey babam Yakub

Dediler ki şehir senindir yönet
Sende vuku bulur mizan adalet
Varmı bundan daha üstün mükâfat
Yükseldi gör şanım ey babam Yakub

Tecelli eyledi rabbim kelâmı
Kıtlık denen illet sardı alemi
Abilerim varıp verdi selamı
Kaynadı al kanım ey babam Yakub

Dedim ben Yusuf’um uyun sözüme
Gömleğim götürün babam gözüne
Dökün suyu sönsün, hasret közüne
Kalmadı dermanım ey babam Yakub

Pişman olup tövbe eden Züleyha
İmanla nurlanıp oldu saliha
Son buldu gözde yaş, gönülde sayha
Olunca cananım ey babam Yakub

Herkes gibi bende, yaşarım bahtım
Buyur gel ey babam, senindir tahtım
Yıllarca göz yaşım, içe akıttım
Sendedir fermanım ey babam Yakub

Nefesi dediğin günahkâr bir kul
Kur-an ve sünnettir gittiyi tek yol
Dediler kendine gönül dostu bul
Ararım sultanım ey babam Yakub

Nefesi (Orhan ÖZER)