Vazomda kurumuş,bir demet kır çiçeğim.
Kristal bardaklardan kalan,cam kırıklarım.
Duvarımda boyadığım bir dağ köyü tualim.
Yüksek dağlarda gezen,bir ceylan resmim vardı.
Gökyüzümde
bulutlar ağlıypr şimdi.
Bir nehir akıyor,bedenimdeki damarlarımdan.
Kanım bitiyor,bedenim soluyor,çürüyorum.
Yoruldum,yosunlu taşlara tutunmaktan.
Anne ,
anne diye üzülüyorum,gözümde yaşlarım.
Suskun yalnızlığımla;sessiz bağırıyorum.
Adalet istiyorum,bütün haksızlıklara,açlığa.
Bütün yaralara,unutulanlara,merhem arıyorum.
Kendi yaralarımı bile saramıyorum,çare bulamadım.
Kendime bile fazla geliyorum,yüreğim hicran dolu.
Çok fazla
hüzün kattım,yıllarıma,aylarıma.
Öyle çok yalnız kaldımki;isyanım,sitemim
gecelere.
Dost bir kelime imiş,şimdi onuda iyice anladım.
Öyle kalenderdimki;yüreğime aldıklarıma inandım.
Kandım,kandırıldımda,kahpeydi,gamsızdı insanlar.
Yanlışlarımla çıktığım bu yolda;meğer nede yalnızmışım.
Yıllar öğretti çaresizliği,sevdiklerimde ölünce.
Ne çok hesaplarım,ne çok telaşım vardı oysa.
Kurduğum hayallerim;küllendi yok şimdi.
Bozuldu
dünya,kırıldı
çocukların oyuncaklarıda.
Kalbim parçalandı;sevdikçe insan bildiklerimi.
Tecrübelerim kaldı elimde,adına hata diyorlar.
Çiçekler solup,solup açmadı bende..
dünyada..
Enderin yaralar kapanmadı,korkularımda bitmedi..
İnsafsız insanların
dünyasında hep sustum ben..
Susturuldu,
çocuklar,susturuldu bütün haklı isyanlar..