Vazomda kurumuş,bir demet kır çiçeğim.
Kristal bardaklardan kalan,cam kırıklarım.
Duvarımda boyadığım bir dağ köyü tualim.
Yüksek dağlarda gezen,bir ceylan resmim vardı.
Gökyüzümde bulutlar ağlıypr şimdi.
Bir nehir akıyor,bedenimdeki damarlarımdan.
Kanım bitiyor,bedenim soluyor,çürüyorum.
Yoruldum,yosunlu taşlara tutunmaktan.
Anne ,anne diye üzülüyorum,gözümde yaşlarım.
Suskun yalnızlığımla;sessiz bağırıyorum.
Adalet istiyorum,bütün haksızlıklara,açlığa.
Bütün yaralara,unutulanlara,merhem arıyorum.
Kendi yaralarımı bile saramıyorum,çare bulamadım.
Kendime bile fazla geliyorum,yüreğim hicran dolu.
Çok fazla hüzün kattım,yıllarıma,aylarıma.
Öyle çok yalnız kaldımki;isyanım,sitemim gecelere.
Dost bir kelime imiş,şimdi onuda iyice anladım.
Öyle kalenderdimki;yüreğime aldıklarıma inandım.
Kandım,kandırıldımda,kahpeydi,gamsızdı insanlar.
Yanlışlarımla çıktığım bu yolda;meğer nede yalnızmışım.
Yıllar öğretti çaresizliği,sevdiklerimde ölünce.
Ne çok hesaplarım,ne çok telaşım vardı oysa.
Kurduğum hayallerim;küllendi yok şimdi.
Bozuldu dünya,kırıldı çocukların oyuncaklarıda.
Kalbim parçalandı;sevdikçe insan bildiklerimi.
Tecrübelerim kaldı elimde,adına hata diyorlar.
Çiçekler solup,solup açmadı bende..dünyada..
Enderin yaralar kapanmadı,korkularımda bitmedi..
İnsafsız insanların dünyasında hep sustum ben..
Susturuldu,çocuklar,susturuldu bütün haklı isyanlar..