Sülük
Bıraksam saçma telaşlarımın yakasını,
Bir kangrenli uykuya teslim olacağım, Dil dökmeye mecalim yok, Fakat epeyce güçlü haykırışlarım. Bıraksam, gözlerinden umut fışkıran insanları, Ruhlarını sömürmeyi, kanatlarını kemirmeyi; Kuş olup uçacaklar belki ufka, Belki aklımın almayacağı yerlere, Kendi çürüyüşüm yetmezmiş gibi, Asarım suratımı, mutluluğu bilenlerin boynuna, Bıraksam, döndüğüm köşeleri tekrar dönmeyi, Kıç kadar yerlerde bile, Mide bulandıran voltalar üretmeyi, Aynı kararmış sokakların tenhalığına girmeyi, Uyuz olmuş, sakat kalmış, kovalanan, dışlanan köpekleri, Bıraksam! Ulumaları, Ölüm havuzundaki çırpınışları dinlemeyi, Ah bir bıraksam, Hayallere sırıtıp geçmeyi, Tüylerim ürperiyor, herşey raylı rayında gidecek diye; Bıraksam, bir gram tebessümün tonlarca bedelini düşünmeyi, Bürünsem yorgana, Sarılsam yastığa, Ve kurusa göz pınarlarım, Akmasa bir daha, Bıraksam da kurtulsa, Değdiğim, bulaştığım her ne varsa. |