O gün ne çabuk geldi, çattı.
Dünya işleri Enki’nin başından aştı ...

O gün Enki, Efendi Enlil’e fısıldadı:
“Enlil baba, Lahar ile Aşnan’ı,
Dulkug’da yaratılanları,
Dulkug’dan yeryüzüne indirelim.
Şu dünya işlerini yoluna koyalım ...

Enki ve Enlil’in kutsal buyruğu üzerine,
Lahar ve Aşnan Dulkug’dan indirildiler.

Lahar için el birliğiyle ağıl kuruldu,
Lütuf etti efendiler
Bitkiler, otlar ve ağaçlar armağan ettiler ona.

Aşnan için evler kurdular,
Saban ve boyunduruk armağan ettiler ona.

Lahar ağılında,
Ağılının cömertliklerini çoğaltan bir çobandır;

Aşnan ekinlerin ortasında,
içten ve eli açık bir bakiredir.

Mavi duvaklı göğün bolluğunu,
Topluma bolluk getirdiler,
Ülkeye yaşam soluğunu getirdiler,

Tanrı yasalarını uyguladılar,
Ambarların içindekini çoğalttılar,
Depoları doldurdular.
Yoksulların toz toprak dolu evine,
Girip bolluk getirirler;
Her ikisi de, ayak bastıkları yere,
Evlere bolluk bereket getirirler;
Yerleştikleri yeri doyururlar,
Oturdukları yeri beslediler,
An ile Enlil’in yüreğini sevinçle doldurdu onlar.

Çalışkan insan kutlu kıldı Tanrılarını
Bakire Aşnan doğurganlığı sundu âleme
Çoban Lahar şükranlık duydu ona!
Çokça arazi kalmıştı nasıl olsa çocuklarına !
Haydi insan iş başına ...