"Bülbül Konmuştu dalına.
Oysa ki ’’gül’’ açmamıştı daha.
Çiçeği burnunda ’’gonca’’ idi.
Bülbül başladı Seranata,
"aşk" çığlıklarıyla eş aramaya.
Ne güzel de anlatılıyordu sevda bülbülün nefesinde.
Gül dayanamadı daha fazla hemen açtı.
Oysa ki bülbülün gönlü bülbüle atmakta idi.
Gül kendine sanmıştı bunca zaman.
Erkenden açmış,
Şimdi de zamansız ölüyordu"
Ama olsun du...

’’işte bizim hikayemiz,
Sen yanlış yerde öten bülbül ben ise,
Sana inanmış kendine sanmış "gül"



Bülbül olsan,
Konma Dalıma.
Sen,
Gülden Ne Anlarsın.
Dikenim batar,
Katlanamazsın.
Çekme kokumu içine,
Bağımlılık yapar,
Sonra arınamazsın.
Renklerim vardır,
Kırmızı,
Sarı,
Pembe ve Beyaz.
Senin gözünde perde,
Sen anca ağlarsın.
Sen gülden ne anlarsın.
Benimle anılır "aşk",
Yara da benim,
Yaralayan yar da.
Dilim hançer,
Kulağın sağır.
Yüreğim kuruyor,
Elin ağır.
Sen anca San’arsın.
Dünyada tek kadın kalsan kalsın.
Sen gülden ne anlarsın.

Tankutalp ALTUNSOY
(şairşizofren)