siz hiç dakikaları saydınız mi?
saat adımlamasın diye
el açıp dua ettiniz mi?
ben ettim...
geceler hırkası
mevsimler arkası
seneler ayakları
sırtımda yüküm
bağrımda hasretim
izlerin neferim
hiç durmadan,duraksamadan
ellerim ceplerimde
yol aldım...
siz hiç içinizde büyüttünüz mü?
sevdayı
muhatapsız,harfsiz,bedensiz
yada şekilsiz
içinizden çıkarıpta
kendi çıplak gözlerinizle
dokundunuz mu?
sevdim ama
ay mı
güneş mi
bulut mu
yıldız mi
belki belki
bir gök cismi
hiç bilemezsiniz
bilmedim
bilemediğim
ardından
gitme diyemediğim
ses boğar
harfler yakar
yutkunma güçlüğü yaşarım
bir çeşit intihardır
susmak
susturulmak
ben hep az sonralar içindeyim
zihnimde
hep o an
silemediğim
seslendiremediğim
harflere boyun eğdiremediğim
o az sonralar
belki yüz milyon kere canlandı
zihnimde
ve her canlanışta
“gitme”
dedim
sen yine arkanı dönüp
“gittin”
işte susmak
işte zorunda bırakılmak
işte intihar
geride kalanlara
az sonrası hep bir cehennem...
Sibel Karagöz