Yenilmişim sana belli ki!
Kuşaktan kuşağa gelen acılarımla
Tutulmuşum yüreğimle sana
Hiç gerek kalmadan bir ‚hoşça kal’a
Sen sırtımı yasladığım koca kale
İsmin parlıyor şimdi
Gökkuşağının yedi renginde
Dağlardan da yürekli gözlerinle
Yenilmişim sana belli ki!
İçimi dolduran hasret acısıyla
Seyrederek yürüyorum hayatı
Kendi hissettiğim boşluğumda
Bazen bir kentin en koyu kalabalığında,
Bazen de bu gün ki gibi
Tek başıma bir dağ başında
Gözlerini arıyorum
Şimdi grotesk bakışlarda
Oysa sen olmuştun,
Şiirlerimin her mısrasında
Bir ibis uçar benim gibi
Tek başına – soluk soluğa
Başını koyup dizlerimde uyuduğuna
Yenilmişim belli ki anılara …
Oysa bir onlar kaldı avuçlarımda!
Silip süpürdü kalleş ölüm
Elimde ne varsa!
Beni bıraktı bir başıma,
Bu cehennemin ortasında
Katilimdir zaman benim
Soyunmasam da onun uşaklığına
Yenilmişim belli ki sana
Ürkek bir çocuk saflığında
Şimdi seni arıyorum
Cesur bakışlarında
Yıkıldıysam hüzünden ve acıdan
Bir sebebi var mutlaka
Her telden ayrı bir ses tınlasa da
Yenilmişim belli ki sana!
Sahra sıcaklığında
Etrafımda hüzünlü nağmeler söyler
Bülbüller senin adına
Gel de tut ellerimden
Koşalım yine yan yana
Bu en uzun günün adına

H. Hüseyin Arslan
Marburg - 21.06.2020