Derdim diyordum sana hem de dermanım…
Mecmualarda adını köşe yazılarıma yazdım.
Ne oldu da acıttın, kıymet bilir sol yanımı…
Anlatılmaz acılar yaşattın…
Unutamam!
Hem de hiç bir anımda yaşamadığım dayanılmaz kalp kırıklıklarını.
Ne çabuk unuttun muhteşem anıları…
Kahpe ayrılığın verdiği kahrı,
en derin acılarla tarttım.
Kalbimde ki dikiş tutmaz yaranın acısıyla, en derin kesik yarası arasında fark yarattın. Takatsiz kalan bedenimi yıprattın.
Kalbim, şu başında ki bembeyaz yazmanın yansıması gibiydi...
Ak tülbentin de ki beyaz işleme misali, rengarenk süslemeler ile süslemiştin anılarımı…
Halbuki…
Yalanmış! Aldattın!
Yardan ayrı kalmış, sürgün yemiş, hasrete kına yakmışım da haberim yok…
Sahte avutmalarla gönül çalmışsın vicdansız.
Sevgin, keklik çırpınışı gibi bir anlık aldan maymış!... Sattın!
Paha biçilmez sevgimi, hain ayrılığa peşkeş çektin, zalim…
Yaşanmamış umutlarımın ümidiyle beklediğim gönlünü,
Kurumuş dudaklarında ki, iki kelime ile tükettin.
Kahrolası zalim ayrılığa sattın umudumu !
Ama ben...
Dünü ve gülünce yüzünde beliren özlediğim umudumu unutamam. Unutmayacağım sevgilim…


Yusuf Mansız