Kuşları vurmayın
Vurmayın bırakın kuşları
Bırakın özgürce kanat çırpsınlar
Solusunlar lavanta kokusu maviyi
Hemmide ciğerleri şişene kadar
Damıtsın aklın öğretilerini
Kirli cehalete savaş açsın

Belki şehrin kasabanın
Modern bir sınıfında soluyacak
Çiçekler yeşertecek
Veyahut yol gidilmemiş bir köyde
Ücrasında Anadolunun
Derme çatma ahırında
Yavrulara uçmayı öğretecekler

Öğretecekler ilim irfanı
Üşürken ilkelerle ısınacak
Özlerken benliğine kazıdığıyla avunacak
Yokluk cahilliğiyle kıvranırken
Fikirlerine ışık tutacak devrimler
Güç kazanacak kara tahtada tebeşir
Bırakın aksın mantığı toprak damlara

Deftere aşık kalemi utanmayacak belki
Belki yıldızlardan fikir ç’alacak
Yorgan misali saracak gökyüzü
Umut aşılanan fidanlar yetişecek
Çoğalıp orman olacak belkide
Hiçsizlikte yiterken unutulur kimbilir
Kimbilir yalnızlığında kapısı çalınır belki