CEMRE
Ölümün en hüzünlü sahnesini paylaşıyordu hayat.
Baharı taşıyorken toprağa, her bir cemre tanesi. Ve insanlar, pencerelerden karşılıyordu, İlk açan çiçeği. İçlerinde geleceğe dair belirsiz mutlulukları, Çocuk gibi masum ve ümitli. Halbuki? Hemen nasıl unutabilirler yaşadıklarını. Arkasından gelecek kış ızdıraplı değil miydi? Şaşırıyorum! Ne varki anlamıyordu insanlar, işlenen bu cinayeti. Dur lütfen Tanrım! Öldürme sebepsiz yere. Öldürme, yere düşen ilk cemre tanesini. |