Bu âlem-i fenâda var mıdır ana gibi?
Açar gönül bağında bir gül-i rana gibi
Zamanın beşiğinde evlâttır uyuttuğu
Yalanın karşısında hakikattir tuttuğu
Duaya durduğunda öne eğilir başı
Nedamet giryesidir kirpiğindeki yaşı
Analar sabır küpü, evlât ne gün uslanır?
En zor zamanlarında başlar ona yaslanır
Ağustos sıcağında bir yel gibiydi anam!
Sonbaharda sararmış gazel gibiydi anam!

Cennet gülü gibisin, bülbüller seni tanır
Saygıda kusur eden varlığından utanır
Sen gerilmiş bir yaysın, hedefteki okum ben
Varlığın kuvvet bana, yokluğunda yokum ben
Yüreğin gülümserdi yüzüne baktığımda
Hissiyatım coşardı kalbine aktığımda
Fırtınalı günlerde kucağın bir adadır
Alnın seccadededir, ellerin duadadır
Muhabbet çağlayanı, bir sel gibiydi anam!
Sonbaharda sararmış gazel gibiydi anam!

Her sabah üzerime doğan güneş gibiydin
Dar günde tutunduğum hakikatin ipiydin
Mâziden izler taşır saçındaki akların
Cennetin müjdecisi mübarek ayakların
Yürüdün son menzile yokuşuyla, düzüyle
Yaşadığın her şeye baktın gönül gözüyle
Dinmedi, dinmeyecek yüreğimdeki sızın
Gül hayalin karşıma çıkagelir ansızın
Hakikatin sazında bir tel gibiydi anam!
Sonbaharda sararmış gazel gibiydi anam!

Ak alnını süslerdi çilekeş nakışların
Zemheride bahardı sımsıcak bakışların
Hâlâ kalkmış değildir üzerimdeki elin
Bizi iki cihanda hoş görmekti emelin
Düşlerin yangınında aynada kaldı yüzün
Terk-i diyar edeli şimdi elde var hüzün
Hasretin çöllerinde gördüğümüz seraptır
Kalan ömrüm beyhude, yarınımız haraptır
Sonsuzluğa bürünmüş ezel gibiydi anam!
Sonbaharda sararmış gazel gibiydi anam!

M. NİHAT MALKOÇ