Anne dedim
algın yalnızlığında
hep kedi gülüşleri sokağın soğuk nevale yüzü derinin ölüsüydü bedeninde derin kulunç ağrısı nice doğum sancısı ve dedim; anne dedim! hiç bıkmışlığın oldu mu? biz geçişlerinden ergen nazlardan hiç toparlamışlığın sokak başlarında çocukluğumuzu... keşke oyunlara dalmasaydı aklı evvelimiz ve keşkeler/ üzülme desem ben üzerim kendimi senin yalnızlığında anne dedim! devir yükü bu tümden gelim tüme varırken senin zamanında çoktan aktı dereler devir çılgınlığına... sadece sevgin değişmedi halen bizi çocuk gören heyecanların... bende de bitmez anne bende de heyecan biterse hayat çöl senli ellerinde/ anne dedim... |