Veda bildiren cümlenin
koşul öğeliği
usanç yaratan
ruhumun abece’sinin birinci cümlesi:
“dönemezsem beni affet” zamanından kalan
ebediyen bitmeyecek sonsuz zaman acıları
tanrının önceden kararlaştırdığı
ölüm zamanımı öne alır mı
bilmem.

Fakat eflatuni efsane düşüncelerin
güneşli bir günde
güney yarım kürede bir ülkede
vurulduğu zamandan beri
son prometheus’un dönüşünü bekleyen
reankarnatik insanlık gibi
aslında ben de ölüyüm.

Ruhum artık pasif korunmada
pasaparola edilmiş hayatlar arasında
bu umutsuz halimle
zararlı bir böcek gibi
dolaşıyorum iyilik tarlasında
iyiliklerin kapansız zararlısı
kötülüklerin kapıkulu yararlısı
olduğum zamanda…

Yolsuzluğun kapatma malları
kanatsız martılar
kendilerini çok ucuza sattılar
zaten tüm kutsallara
fırlattıkları hain bakışlarıyla
zevk için avlanmadıklarını anlatmaktaydılar

Kendini nimetten sayan fasulyeler
tenin sınırlarını genişletmek uğruna
kalplerinin yetkilerini elinden alan
aklın çarpıtılmış düzeni
faşist sevda ile
inanırlığın zorlanan sınırlarında
incelikten yoksun bıyıklı yoksullarla
kapalı kalpli
ayrılık acılı
gizli sırlı ruh dünyalarının
otsu bir hayat gibi
rüzgarda bir o yana
bir bu yana
eğilerek savrulup
yürek yengisi fay kırıkları yaratıp
aşkın harp zengini bayram çocuklarını
gün gülleriyle karşıladılar,
başı boş yaşamın
boşlukta sallanan prometheuslarına
deli gömleği giydirip
tarihin emrinde ki
talihin kucağına attılar…

ama biz farkında değiliz hala
çağımız prometheuslar çağı değil
ve artık yok prometheuslar
ya da hepimiz birer prometheusuz
ve pandoranın kutusunda değil artık umut
yanı başımızda
ve bizi bekliyor
ebedi uykumuzdan önce kuş uykumuzda.