Ey gönül hikâyemin, isimsiz kalemdârı
Bir ağulu söz ile ,vuslatı tehir ettin
Karanlık dehlizlerin , ışığı ,alemdarı
Sevdâ denen beldeyi,yasaklı şehir ettin.

Varsın dikiş tutmasın , gönlünde itibarım
Bin dereden su getir ve bir yığın bahâne
Enkazını toplama yıkık kalsın duvarım
Kulağa fısıldanan ,say ki bozuk terâne.

Sözüm lâl mânâ yarım, o şiir ki mecâlsiz
Her kelâm hüküm giymis mısrâların sonunda
Cümlenin nabzı durmuş,virgülleri hayâlsiz
Âlemin yarsızlığı,yârliğimin solunda.

Ne kılıç kesiğiyim,ne gelen oktan mağdur
Katli vâcib düşlerin yenilgisi iz bende
Ayyâşi zaferlerle,belki birazda mağrûr
Taşı yarıp göğsünden ,can bulan filiz bende.

Hâtırdan düşür/sende , gözümün kahvesini
Büründüğün hasretin ,esvâbı ensiz olsun
Sonlu sadrına yazar,kavlinin darbesini
Bırakta ey sevgili ,sen yanım bensiz olsun.

SONLU_34