Pamuklu Ayrılık...

Dökülüyoruz yapraklar gibi
Bahar kimin umrunda,
Burnu
Çengelli
Ayılardan farksız bir şekilde
Bir tek zilimiz eksik,
Güçlüydük güya
Dualar vardı avuçlarımızda
Hepsi sineye çekilmişler
Yine de
Acizliğe toz kondurmazlar,
Kedi misali
Hep dört ayak üzerine düşerler
Nasıl olsa her türlü kıvırmaya geliyorlar
Uyduruk zamanlarda
Uydurulmuşluk ibabı,
Neylersin
Her şey tersinden okununca
Zaten ne tersi belli
Nede yüzü
Şu yüzsüzlük
İki yüzlülük yüzyılında,
Aptalız desem
Kabul görmez
Sivrilik her yerimize batsa da
Yine rahatsız olmayız
Tutturmuşuz bir yol
Gidiyoruz
Kimi anyaya kimi konyaya
Adres hep aynı
Çukurun şekli de
Nereden gelmiş isek
Oraya varıyoruz tekrar,
Tek farkımız
Daha
Çok
Önceden
Başlamış pamuklu ayrılığımız...

* Berlin, 24.04.2020 *

Talat Özgen