Beynimdekiler (size/sana ait olanları) bırakmaya çalışıyorum. Bırakamıyorum. Sonuçta gönlümle/kalbimle başbaşa kalışımla rahatlıyorum. Sorun da bu ya, sahibi siz olmuşsunuz gönlümün/kalbimin.
Bana bir şey kalmamış.
Okuduğum bir kitaptan (Corpus H. Özcan) şöyle bir paragraf yazmıştım bir kenara: “Dünya bu kadar çirkin, Tanrı bu kadar gaddar olabilir miydi? Ölüme bu kadar yakın bir adama, “yaşamı kendine bu kadar yakıştıran bir kadını” gösterip, sonra da ikisi için birlikte yaşamı imkansız kılarak adamı hem ölüme hem yaşama düşman etmek Tanrıya reva mıydı? Yaşamak bu kadar mı zordu?”
Tamı tamına bunları yazmıştı süre gelen olaylar zincirlerine uygun olarak… Ah! Beni düşünün. Bu paragrafı kaç kez okudum; saymak beni nasıl yoğun duygulara götürür diye vazgeçtim.
Tıpkı beni, benim içinde bulunduğum durumu biliyormuşcasına yazmış yazar.
Evet. Lütfen anlamaya çalışın. Ben hem ölüme seve seve gitmeye hazırken, şimdi ölüme düşman, sizinle de bir geleceğim olmadığından / olamayacağından yaşama düşman oldum.
Soruyorum kendi kendime. Bana bunu mu reva gördü Tanrı?
Bu kadar zor mı soktu yaşamı/yaşamayı benim için.
Bedeli mi bu?
Nasıl bir bedel ödemeye zorlanıyorum?
Lütfen yardımcı olun bana.
Keşke size, o lise talebelerin utangaçlığıyla açılsam/açılabilsem ve size de beni aşağılayıcı, kabul edilmez cümlelerle kırsanız/kırabilseniz.. de ben cezamı farklı biçimde çekme yoluna gitsem/gitseydim.
Fakir ve cesaretsiz kılıyor beni “yaş farkım.”
Yoksa Aşık Veysel’in dediği gibi, aynı yaşta olsaydım (veya fark etmez fazlası azı yaşın) var ya “kuş olsaydınız kurtulamazsınız elimden”.