Öyle yorgun beter sabahlara kaldım.
Ne Güneş doğmak istedi,
Ne dışarı kabule zorladı beni,
İçeri,
Cazibesine boğuldu benlen.
Yatağım,
Yorganım,
yastığım,
Yapışık kalmaktan zorlandıysa
Yine de ben güneşe varmak istedim.
Nafilesizdi soluklanmam,
Eşim sanki oda arkadaşım,
Yabancı rollerde evlatlarım,
Evimse dağınık bir toptancı ambarı.

Göze aldım silikliğimi,
var olmaya besledim duygularımı,
Bir başıma,
Bir başıma,
Hep başıma..

Bir yerdeyim,
vardığım yanlışlara varıyorum.

Hep mi yanlışım?
Halam--teyzelerim,
Biliyorlar mı mekânsız olduğumu?

Acaba,
kardeşlerim
gıpta mı ediyorlar bitmiş mutluluğumu hala?

Ve emeğimi çalan büyüklerim,
rollerini daha mı derinleştiriyorlar,
hilekârlıklarından yana.

Ya,
Bana somurtkan yüzle bakan eşim,
Zahmet görmezi,
toptancı ambarımızda
azıcık eğilip bükülmeyi..

Vah bana!
Neden nankörlüğe oynar
ışığım,
elektiriğim,
kaloriferim?

Ya!
Fırsat bulsaydı yanımdaki,
Bir celsede boşar,
Bir oturumda atar,
Bir pazarda satar,
Sonrada "oh!"lara yatar.

He vallah,
He billah,
Şirin canımın meraklı cücesi,
yok musun sen sen...
Bilsen ki sana kalacak azıcık rahatlık.

Atarsın gecenin bir vakti
boynuma,
ama ilaçla,
ama bıçakla,
Bir urgan.
Yallah,
Yallah!