Sonları sevemedim.
hiç bir zaman sonları sevemedim.
biraz modası geçmiş elbise gibiler. giydiğin zaman herkes bakar ya sana. ya da soğuk bir kış günü, buzlar saçaklardan sarkmış, sığınacak başka yer olmadığını bilirken, paltonun içinde kaybolur ya insan. bazen sigaranın dibindeki dumandır. ya da dolapta yolunu kaybetmiş, içilmeyi bekleyen şaşkın garip son bira. tadı hala dilinin ucunda kalan şerbettir, Son son dediğin. yutulan baklavanın tabağında kalan. sabah vapurda yenilen simidin, dişte ki susamı olur bazen. kimi kere sen daha iyilerine layıksın, diye başlayan cümlenin son kelimesidir. bazen de son bizzat içindedir cümlenin. başımız sağ olsun derken. hiçbir zaman sonları sevemedim. başlayan şeyler hiç bitsinler istemedim. ama bittiler ya her zaman. . . . ismail oral . . . |